Non son a persoa axeitada para comentar este asunto. Vivo en Zamora, son un oínte inconstante e tampouco me caracterizo pola miña capacidade de análise. Aínda así, dado que o falar non ten cancelas, voume atrever a poñer dúas letras a quen corresponda.
O asunto é o seguinte: segundo lle lin a Pawley no Facebook, remata o Extrarradio, xa sabedes, o espazo da Radio Galega das mañás da fin de semana. Evidentemente, calquera medio de comunicación, público ou privado, ten dereito a modificar a súa programación. Pero tamén eu, como escoitante ocasional (case sempre no coche, de Vigo a Silvaoscura e viceversa), podo afirmar que me parece un rechamantísimo erro dar por finalizada a experiencia radiofónica máis orixinal e intelixente dos últimos anos. Vaia por diante que este que aquí asina non é un fan atolado. Ao contrario, recoñezo que ao principio me amolaban un pouco os comentarios musicais de Herrero e as críticas desapiadadas de Pawley. Despois comprendín que se cadra o problema estaba en min. Ao cabo, eu son un tipo que canta pasodobres en público e que afirmou nun acto supostamente cultural que a mellor película da historia é "Aterriza como puedas". Así que decidín facer exame de conciencia e limpar as orellas de prexuízos. Decateime entón de que o Extrarradio, coas súas tertulias culturetas, os seus concursos apologhits, os faladoiros interxeracionais (que grande esa Fandiño!), as entrevistas, a música, todo, constituían unha onda brava en día de vento, desas que os surfistas aproveitan para aturuxar a peito cheo. Malhereusement, non se pode medir o entusiasmo e a liberdade, dúas virtudes que o equipo do Extrarradio soubo transmitir con absoluta fartura, mesmo a aqueles condutores melancólicos que aínda gardamos na alma as casetes da Banda Municipal de Celanova. Por iso, neste momento do final, quero aproveitar esta onanistísima tribuna para calar un pouco e limitarme, por unha vez, a aplaudir. A Pawley, a Herrero, a María, a Fandiño, a Grial, a Susana, aos rapaces do liquiliqui, a todos, graciñas pola compaña; facede de conta que tendes un viño pagado no primeiro bar no que nos atopemos. Engado (para os suspicaces) que non teño amizade nin coñezo persoalmente a ningún dos que traballaron no invento. Dígoo, simplemente, porque me peta, polo inocente pracer de que o responsable da desfeita, que non sei quen é nin me importa, teña trinta segundos de sufrimento e reflexione sobre a fugacidade do ser.
E non, non me esquecía dela. De Belén. Ocorre que son un fulano limitado e non dei aprendido suficientes adxectivos na escola. Por iso non sei que dicir. Permítame o mestre Brétemas que lle pida prestado o seu contrasinal favorito e remate con este ton adolescente que tan ben lle acae aos que estamos a piques de cumprir corenta anos: Beizóns, Regueira, graciñas polas mañás tan felices que pasamos xuntos. Saudiña e que cante o melro!
