Tempo libre

A rapaza da Seat ten un sorriso engaiolante, o mínimo que se pode pedir a unha persoa que che vai cobrar máis de douscentos euros por unha serie de misteriosas e invisibles operacións denominadas "cambio de aceite e filtros". O principal problema veu cando a moza risoña dixo "estará a las seis y media", o que implicaba que dispuña de dúas horas e pico absolutamente baleiras por diante. "E agora que fago?", pensei, mentres me botaba a andar de xeito errático e compulsivo polos arrabaldos de Zamora, cheos, como en todas as cidades, de concesionarios e grandes ferraxerías. "Podo reflexionar sobre as eleccións do domingo", pero decontado descartei o proxecto. Moito temo que ese sino atormentado e castigador da xente de esquerdas nos conduza a unha elevada abstención e, xa que logo, a un goberno de maioría absoluta do PP no que, moi posiblemente, a inefable Corina terá altísimas responsabilidades. Decidín, pois, que non pagaba a pena perder o tempo en tales negruras, así que optei pola solución máis práctica e feliz: o centro comercial. E alí estiven, no xigante Eroski, remexendo entre ofertas de música, libros e roupa deportiva. Por sorte, conseguín vencer a tentación e non merquei nada, aínda que pouco faltou para que adquirise un cd de grandes éxitos de Albano (con e sen Romina Power). Á hora indicada, mentres regresaba á Seat e agardaba o marabilloso intre de atopar de novo o sorriso da rapaza que me atendera, pensaba nas cen ou duascentas páxinas que César Vidal levaría escrito mentres eu deambulaba, e nas mil sinaturas que os Bilingües xuntarían no mesmo intervalo, e nos novos manifestos patrióticos que estaría a redactar o egrexio Fernández-Latorre... Pensaba tamén no tempo arelado, nas patrias suicidas, nas cidades da cultura, nas terras autoodiadas, nas viaxes de pensionistas con pasodobre incluído, nas feiras d´A Habana, nos prosistas decadentes que escriben blogs e non dan atopado o camiño de volta, no prezo excesivo dos recambios de filtros. E pensaba, por fin, no vello e melancólico que se puxo ultimamente o tipo do espello.

Votantes e residentes

Nacín en Venezuela, pero só pasei naquel país o primeiro ano e medio da miña vida. Aínda así, durante ben tempo tiven un papel no que se me atribuía nacionalidade venezuelana. De feito, nin sequera estou moi seguro de non o ter xa. O caso é que nunca se me pasou pola idea votar nas eleccións da miña terra natal. Fáltanme vínculos afectivos e emocionais. Sobre todo, fáltame coñecemento da realidade. Non me parecería lóxico nin sensato que o meu voto decidise, por exemplo, o alcalde de Caracas.
Non quero dicir con isto que se deba impedir o voto dos galegos que viven no estranxeiro, pero é evidente que hai que regular con urxencia ese dereito, de xeito que se impidan arbitrariedades absurdas. O meu querido parente Benito, que en paz estea, viviu sesenta anos seguidos na Arxentina e votou sempre que puido, aínda que os seus coñecementos sobre a situación e as prioridades do concello de Ramirás e de Galicia enteira eran, como ben se pode imaxinar, moi limitados. É isto xusto? No caso de que a resposta sexa afirmativa, é lóxico que entón eu, que vivo en Zamora, non teña dereito a votar nas eleccións autonómicas galegas, a pesar da miña proximidade e da altísima frecuencia con que cruzo A Canda?
Sei que o debate que propón hoxe Brétemas é delicado e pode ferir a quen menos o merece (de feito, pido perdón a Torredebabel se lle molesta algo do que digo), pero tamén penso que xa é hora de poñer remedio a un problema demasiado vello.
E permítanme que remate esta entrada coa pregunta que formula ás veces un coñecido meu, amigo constante das brincadeiras: é lexítimo que as monxas de clausura e os anacoretas (se os houber) teñan dereito a voto?

Conversa cun compañeiro

-Ah, por certo, xa vin o teu blog. Pensei que escribías máis. Só hai unha entrada, creo que do 2004.
-Unha? Pero se levo máis de duascentas.
-Non, non, só hai unha, un pouco cursi, a verdade: falas do amor e tal.
-Eu? Do amor? Se a min o que me vai é a nostalxia dos tempos idos e a controversia sociolingüística.
-Pois, non sei que che dicir, o que lin eu falaba do amor.
-Pero ti onde entraches?
-No enderezo que me dixeches, onde ía entrar.
-E acordouche escribir rei con i latino? Ou non? Xa vexo que non. Puxéchelo con i grego, non é?
-Pois, agora que o dis, púxeno con i grego.
Do que deducimos, amigos do blogomillo, que houbo un tempo en que un aspirante a rey de copas escribiu un breve textiño e ceibouno no ceo inmenso da internet. O malo é que xa van alá cinco anos e non temos maneira de saber en que parou aquel amor do que falaba.

Por min que chova...

e que neve e que escarabane e faga frío. Que o vento de Compostela estrague o peiteado da señora de Palmírez.