Desta foi

"Talante", pregoa Zapatero ata nas súas peores parodias. "Sentidiño", dixo Quin durante a campaña. Chegoulles a hora de demostrar que teñen algo máis que boas intencións. Deámoslles tempo, é moito o que teñen que facer. Esixámoslles, é o noso dereito.

Por certo, onte acordeime moito do Benito das Regas. Era un home brutal, de fazulas sempre vermellas e ollos enchoupados en sangue. Falaba de todas as cousas con crueldade e precisión, cun xesto altivo que non o abandonou nin cando o cancro lle empezou a rillar a alma. O Benito das Regas era un pedreiro fino, traballador incansable, lingua de ferro. Pero sempre quedará na lembranza dos seus veciños polo seu segundo oficio: era o enterrador. Onte, non sei por qué, ao ver na televisión a Federico Trillo, acordeime del.

O tío Silverio

Se non me equivoco, o tío Silverio era irmán da miña bisavoa Carme. Marchou para Arxentina antes da guerra, escribiu un par de cartas contando que estaba ben e que Bos Aires era moi grande. Despois, deixou de escribir e nunca máis se soubo do parente emigrado. Pode que aínda viva. De cando en vez saen na prensa individuos que chegaron aos cento vinte anos; non hai ningunha razón para pensar que o meu tío non poida ser un deles. Tamén é posible que o seu voto sexa un deses trinta e tantos mil que hoxe van abrir. Xa sei que se trata dun asunto complexo e discutible, pero a min faime ilusión pensar que, setenta anos despois, o tío Silverio decidiu escribir outra carta, aínda que nela só veña unha lista de nomes que a el, coitado, ben pouco lle poden dicir.

Información?

Esperto cada mañá con Iñaki Gabilondo. Pasamos xuntos os corenta primeiros minutos da xornada. Mentres eu me ducho e me afeito e almorzo e fago a cama, Iñaki resume a prensa e opina sobre os asuntos da política. Despois, a través de Internet, consulto os titulares de tres ou catro xornais e leo algún artigo que me chama a atención. Á noite procuro ver algún telediario, non sempre pola maxia dos ollos da presentadora.
Pois ben, aínda así, non me considero unha persoa informada. Ou, polo menos, non como eu querería selo. Creo que o exceso de datos impide a peneira e, por tanto, a reflexión. Ás veces penso que máis valería un xornal menos e un poema máis, pero ao final sempre caio na tentación do fuxidío, do pasaxeiro e vacuo, é dicir, perdo a categoría de suxeito pensante e convírtome nun obxecto manipulable (por todos, tampouco sexamos inocentes). Menos mal que nos queda a Retórica de Platón.
E, de todos os xeitos, moitas grazas, Iñaki.

Un falador da tele considera "indecente" que se poña por riba da mesa o pasado franquista de Fraga. Segundo a opinión do falador, "facelo é un desprezo ao pobo galego". Non temos remedi0. Manipulamos o presente e escollemos no pasado aquilo que máis nos convén. A seguir, acusamos ao diferente de sectario, extremista e mentirán.

Moitos dos que se manifestaron o sábado en Madrid facíano na súa condición de cristiáns. Buscade no Evanxeo algunha palabra de Xesús contra os homosexuais. Si, atoparedes moitas en Paulo ou no Antigo Testamento, pero eu digo unha de Xesús, do crucificado, do modelo a imitar. Cando vos cansedes de buscar, lembrade o Segundo Mandamento e reflexionade un anaco.

Propoño que se celebren carreiras de Fórmula 1 nalgunha das nosas estradas máis perigosas. É posible que os pilotos se negasen a participar e alegasen riscos insalvables. Sería un xeito de chamar a atención. E non estou a falar de corredoiras comarcais. Refírome a autovías e autoestradas. Que San Michelín nos ampare.

Revisión

As eleccións de onte deixan poucas certezas. Se cadra unha: cómpre revisar algúns conceptos dos que falamos sen permiso da cabeza. Por exemplo, democracia, enquisa, emigración, vitoria, resignación, conformismo... Persoalmente, non creo que ocorra nada co reconto do voto alleo. É dicir, dentro de mes e medio teremos a Touriño de presidente e a Quin de vice. Esíxolles responsabilidade, sentido do deber, honradez. Non nos pode valer aquilo de "cambiaches de muiñeiro, pero non cambiaches de ladrón". Non é trocar unha rede caciquil por outra, mudar de enchufados, quitar aos que estaban para poñer aos nosos. Non, non é iso. É fundamental que todos o teñamos claro. Sobre todo, aqueles que hoxe se senten gañadores.

Pausa do café

Tomo café nun bar ateigado de estudantes universitarios. Óese o balbordo das hormonas, é venres, o propósito de cópula adquire verosimilitude conforme avanzan as horas. Fan ben, penso, eu faría o mesmo se se desen as circunstancias axeitadas. Mágoa que ultimamente se me metese na cabeza esta absurda idea de cambiar o mundo.
Soa unha canción de Maná, "mariposa traicionera" ou cousa semellante. Caio de súpeto nunha gozosa lagoa de tristura, desas nas que un non dá nadado pero tampouco afoga por completo. É o que ten a música, que o secuestra a un e o converte nun ser alleo, case libre.
Ao rematar o café, métome no servizo de cabaleiros. Mentres desafogo a vexiga, penso no paso do tempo, a morte, o amor e todos eses tópicos cos que lixo de cando en vez o folio branco. Pero non (como dixo Celso Emilio), mellor será saír xa do Planeta Pausa. Ademais, lembren, teño que cambiar o mundo.
Pode que o domingo perda Fraga. Sería un pasiño.

Xustiza

Hoxe sentimos que o peito se nos enche de aire coas novas que chegan de Arxentina. Hai vida máis alá do "punto final". Se cadra levan razón os que din que a xustiza non é só un concepto fermoso. Beizón, Kirchner.

Falabarato

Despois de seguir as instrucións, o dianteiro centro descobre que non ten nada que dicir. E para iso levou o traballo de crear un blog?

Ars tatexante

Por suposto, o blog é un medio de comunicación absolutamente democrático, alleo ás presións externas. Porén, cómpre nisto, como en todo, actuar con sentidiño. Moitas veces, o blogueiro padece mal de onanismo, unha enfermidade que pode acabar derivando en solipsismo, é dicir, na crenza de que o único que existe no mundo é el mesmo e as súas particulares circunstancias. Aos meus lectores, se os houber, tanto lles teñen as miñas lideiras cotiás. Hoxe, por exemplo, poderíalles contar algo das miñas doenzas de varices ou da malleira que sufrín onte xogando ao tenis. Mesmo se podería dar o caso, non moi probable, de que o fixese con graza e ironía, co cal parecerían quedar xustificadas estas liñas. Pero non, sempre habería algo perverso nese eterno retorno a un mesmo. O que escribe, tamén o que o fai a través da rede, debe procurar algo máis. Aínda que para iso deba camiñar errático e perdido, como é o meu caso.

Por outra banda, o blog é un espazo de valentía, no que un debe ser consecuente coas deformacións que nos ofrece o espello. De adolescente, gustábame dicir que a miña afección pola composición de versos me viña dunha necesidade de autocoñecemento. Agora, case vinte anos máis tarde, nin tan sequera me queda aquela explicación. Non sei por qué escribo, mais, por se acaso tivese razón aquel rapazolo que xa non son, direilles que quero que este blog me axude a tirar do fío que sae das tempas, a ser posible sen disimulos. Para empezar, tomarei folgos e afirmarei, case berrarei, que non estou de acordo con aqueles que toman o nome de Deus en van. É dicir, que estou en contra da manifestación do 18 de xuño, e non só porque me caian mal case todos os membros da Conferencia Episcopal, senón porque sigo a pensar, por raro que soe, que Deus é Amor. Só Amor.

Vaia, non só onanista. Agora resulta que, cando quedo coas mans libres, métome a predicador xesticulante, co noxo que dá iso.