Paseo urbano

O outro día, paseando pola Rúa do Príncipe, fiquei absorto escoitando a un músico que cantaba diante do Museo de Arte Contemporánea. Era un home duns sesenta anos, calvo, atravesado de enrugas físicas e probablemente ferido de moitas batallas. Acompañado dunha guitarra, o home estaba a interpretar a vella canción do paxaro chouí, un son que eu asocio ás orquestras que tocaban na verbena de San Salvador, alá na infancia imposible. De súpeto, pareceume estar oíndo a melodía máis fermosa, a voz máis cálida. Imaxinei que aquel home percorrera medio mundo e pasara moreas de penalidades só para me regalar aquel intre máxico. Seguramente, cando rematara a súa actuación urbana, iría cear a un bar barato; despois, deixaría caer o seu corpo pequeno na cama dalgunha pensión sen nome e soñaría cun futuro de grandes escenarios e públicos fieis. Mentres lle chegaba a gloria, cantaría para min.
Polo medio da canción, tiven a marabillosa intuición de que eu xa non era eu, senón unha especie de moderno Ero de Armenteira. Aquel paxaro chouí estábame a servir de súpeta apócema milagreira. Cando rematase a canción, estariamos xa trescentos anos despois, nun mundo distinto e sorprendentemente igual ao presente.
Este pensamento, que ten tanto de poético como de parvada, provocoume unha rara mestura de pánico e pracer.
Decidín, pois, seguir camiñando.
Pouco e pouco, o paxaro e a guitarra afogaron no balbordo da cidade.
Como ven, é doado imaxinar novelas cando un pasea pola Rúa do Príncipe.

Os de Silvaoscura (3)

O Toniño Xoque tiña sona de preguizán. Inxusta e merecida, velaí un asunto sobre o que non paga a pena porfiar. O caso é que Toniño pasou a meirande parte da súa vida en Venezuela. Alí, segundo contan os veciños que o trataban, consagrou a súa vida a dúas misións ben fermosas e meritorias: alimentar as pombas dos parques públicos e visitar aos enfermos de procedencia galega.
Cando xa andaba polos corenta e tantos anos, volveu a Silvaoscura. Por suposto, non se achegou á aixada, pero deixou abraiados a todos pola súa espectacular memoria. Non dubidaba á hora de citar aniversarios, xa fosen de nacemento, voda ou enterro. O seu almacén de datas abranguía a toda a parroquia de Penosiños.
Despois de dous ou tres anos de visitas de cortesía aos familiares, Toniño Xoque fartouse de que non lle fixesen moito caso e marchou de novo á súa Caracas da alma. Seica non podía aturar máis a falta de amor que atopara naquel país que xa non era o seu.
Hai tempo que non sei nada del. Pode que, mentres eu escribo, el estea no Parque de los Próceres, botándolle pan ás pombas.

Os de Silvaoscura (2)

Unha tarde de sábado, estando eu no meu cotián debate cos biosbardos, presentouse na casa a Olimpia. É unha muller vella de corpo e fera de ollos, presunta xorda de comenencia e farturenta en consellos. Segundo se conta, tivo moitos amores, ou polo menos moitos homes, cousa que non debía de estar moi ben vista na súa mocidade. Pero ese non é caso, que cada un é libre de facer o que lle pete.
Aquela tarde, Olimpia propúxome un negocio insólito. Ela comprometíase a contarme polo miúdo a súa vida; a cambio, eu debía escribirlle unha biografía completa, talvez para modelo das xeracións vindeiras. Despois de reflexionar un intre e consultar cos meus biosbardiños, decidín rexeitar a proposta. Hai realidades tan grandiosas que non caben en ningunha fición.

Os de Silvaoscura (1)

Os irmáns Piernas, Xosé e Castor, viviron con filosófica fraternidade a súa condición de solteiros. Comían moita cebola, lavábanse pouco e amosaban un relativismo existencial perante os cambios da sociedade. No 36, cando os falanxistas percorrían o lugar berrando arriba España, un deles saíu á fiestra e sentenciou "arriba, arriba, por min podedes levala ata o alto da serra".
Xente así era a que cumpría.

O reparto

Segundo leo na prensa de hoxe, o PSOE encargarase da Política Lingüística no novo goberno. Non me gusta a idea. Dos tres partidos maioritarios de Galicia, o único que amosa de cando en vez unha inexplicable belixerancia cara ao idioma propio do país é, precisamente, o do señor Touriño. O BNG, por cuestións ideolóxicas, e o PP, pola súa forte implantación no medio rural, sempre tiveron unha actitude favorable ao galego, malia os desastres pronominais de Castrillo ou a incomprensible desidia de Rajoy. Porén, debo dicir que non me fío da boa vontade lingüística dun partido no que están ben considerados individuos sospeitosos como Pérez Mariño ou Paco Vázquez. Oxalá me equivoque e teña que pedir desculpas.

O Inimigo

O outro día coñecín ao meu Inimigo. Aparecéuseme en soños, como lles adoitaba suceder aos personaxes da Biblia. En principio, non me caeu mal; case diría que me resultou simpático. Falaba con palabras concretas e educadas, sen disimular os seus propósitos malvados, pero cun ton sosegado que me pareceu gratificante.
Ata esa noite, eu non sabía que tiña un Inimigo. A miña primeira reacción, confésoo, foi de relativo pánico. A ninguén lle gusta sentirse ameazado. Despois, a madrugada levoume a un novo debate. Se hai un ser disposto a destruírme, cómpre considerar a posibilidade de que a destrución sexa merecida.

Incomunicado

O problema vén o día en que o blo non funciona, ou que tarda, ou que as conexións á rede andan atordoadas por culpa dalgún trasno descoñecido. En canto se soluciona e non o asunto, un ten a sensación de atoparse espido no medio dun banquete ou algo así. Confesémolo xa: as novas tecnoloxías crean dependencia. Este blogueiro, sen ir máis lonxe, desenvolveu nos últimos anos unha extraordinaria habilidade nos seus pulgares, só a forza de enviar mensaxes ao móbil. Polo demais, non hai día merecente de tal nome se non se enceta cunha boa sesión de correos electrónicos. E non digamos nada deste pracer narcisista chamado blo. Comprenden agora o moito que me amola entrar no becho e que este non funcione? Pero aínda hai algo peor, cando un dá entrado e descobre que non ten nada que engadir aos miles de anos de humanidade xa transcorridos. Por ver de solucionar(me), estou seguindo unha terapia: procuro non ler artigos de opinión nin ver programas de debate nin escoitar aos grandes comunicadores. Penso que uns días de desactivación informativa farán de min unha persoa máis reflexiva, case un filósofo. Se cadra, o luns xa teño algo de qué falar.
En todo caso, mañá vou a unha voda a Salamanca, así que sempre poderei comentar as anécdotas.

A memoria

Onte deume por lembrar acontecementos do ano 95. Daquela, vivía eu na história Rúa Carretas, en Santiago de Compostela, nun piso vello e algo estrambótico, propiedade dun militar xordo e bondadoso ao que alcumabamos o Capitán Pereira. Recordo que o Capitán insistía moito no conveniente que era para os estudantes vivir na zona antiga compostelana, lonxe do balbordo que el asociaba á Praza Roxa e arredores. "Esas rúas -sostiña Pereira- están cheas de cabarés".
Tamén lembro, do mesmo 95, os merengues bailados na Conga, as prosas escritas e nunca corrixidas, os altibaixos do traballo... e o gol de Nayim, aquela estraña marabilla que chegou da estratosfera.
Onte, vendo o telexornal, oín que falaban do décimo aniversario do masacre de Sbreniça.
Esquecérao por completo.
Así somos de viles, miserables e covardes.
Fago ben en empregar a primeira persoa, pero non sei por qué falo en plural.

Divino tesouro

Falo cun rapazolo de vinte anos, metro noventa, barba escasa, mans grandes e ideas confusas. Ten moitas dúbidas sobre o seu futuro académico. Gústanlle os ordenadores, o balonmán, as cervexas e a noite. En poucos minutos pasa dun porvir informático a unha licenciatura en Educación Física, sen observar posibles contradicións. A miña teoría de raposo semivello é que acabará cursando os estudos que lle permitan unha maior proximidade ao seu amor platónico, unha rapaza que o castiga cunha elegantísima indiferencia.
Cáeme ben este rapazolo. Non ten grandes ideas nin posúe unha conversa abraiante. Porén, agroma nel unha especie de forza primitiva, aquilo que nos comunica coa humanidade en estado puro. Na miña adolescencia tívenlle lei a Rabindranath Tagore. Despois, cos anos e os descensos, desterreino do meu campo de favoritos. Pero a presenza deste rapaz faime lembrar unha frase do sabio hindú que quizabes veña a conto: "Os homes son malos, pero o home é bo". Aínda que teña as ideas confusas.

Preguntas

Que familias pertencen ao Foro da Familia? Que opina o Foro da Familia das guerras, da pobreza, da desigualdade, da discriminación? Que subvencións públicas recibe o Foro da Familia?
Que teñen en común Xesús de Nazaret e Rouco Varela? En qué se parecen os misioneiros de África aos faladores da Cope? Por que os manifestantes de esquerdas nunca levan a bandeira española? Por que os manifestantes de dereitas sempre levan a bandeira española?
Por que é tan difícil contar manifestantes e que bata a suma? Acaso ninguén se lembra das clases do Conde Draco en Barrio Sésamo? Un morcego, dous morcegos, tres morcegos...

Confesión

Segundo entro no blo, invádeme a pantalla un anuncio non convidado. O seu reclamo non pode ser máis impactante: "Cambie su vida amorosa para siempre". Outra vez será. Hoxe non me apetece facer grandes cambios na miña vida. Debe de ser porque dende onte pola tarde vivo enchoupado na melancolía. De acordo, é por unha causa frívola e intrascendente, pero de cando en vez tamén debemos admitir que non sempre podemos ser solemnes nin serenos nin solidarios. Onte rematou a serie Friends, ese prodixio. Durante os últimos anos, gocei co seu surrealismo, co seu sentido do absurdo, coa súa defensa de que case todo é relativo menos a amizade. Estrañareinos.